“Ξαφνικά η Νέλυ τινάχτηκε προς τα πίσω και σχεδόν ελευθερώθηκε. Απ’ τη μεριά της αποθήκης ο Τζόντι άκουσε ένα διαπεραστικό σφύριγμα σαν ουρλιαχτό, ένα ξύλο που έσπασε κι ύστερα μιαν αντρική φωνή να σκούζει. Η Νέλυ έκανε πίσω και χλιμίτρισε. Όταν ο Τζόντι τράβηξε το χαλινάρι, έτρεξε καταπάνω του με δόντια γυμνά. Αφησε το σκοινί και σύρθηκε στους θάμνους έξω απ’ το διάβα της. Η διαπεραστική κραυγή ακούστηκε πάλι απ’ τις βελανιδιές κι η Νέλυ απάντησε. Μ’ ένα ποδοβολητό, ο επιβήτορας εμφανίστηκε κι όρμηξε προς τα κάτω, σέρνοντας ένα κομμένο σκοινί απ’ το χαλινάρι του. Τα μάτια γυάλιζαν σαν από πυρετό. Τα ανασηκωμένα ρουθούνια του ήταν κόκκινα σαν τη φλόγα. Το μαύρο στιλπνό του δέρμα γυάλιζε μες στη λιακάδα. Ο επιβήτορας κατέβηκε με τόση φόρα, που δεν μπορούσε να σταματήσει όταν έφτασε τη φοράδα. Τ’ αυτιά της Νέλυ έπεσαν πίσω. Στριφογύρισε και τον κλότσησε καθώς την πλεύριζε. Το αρσενικό έκανε πίσω και ξαναγύρισε. Χτύπησε τη φοράδα με την μπροστινή του οπλή, και καθώς εκείνη τρίκλιζε απ’ το χτύπημα, τα δόντια του χάραξαν το σβέρκο της κι έγραψαν ένα ρυάκι αίμα.”
John Steinbeck - Το κόκκινο πουλάρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου