Στο «Άνθρωποι και ποντίκια», ο Τζων Στάινμπεκ, προσπάθησε μ’ απλότητα να σκιαγραφήσει τη ζωή του καιρού του μέσα απ’ τους δυο κεντρικούς του ήρωες, τον Τζωρτζ και τον Λένο. Ο δεύτερος αντιπροσωπεύει έναν κόσμο που ακόμα και στο έγκλημα δείχνει αθωότητα ή άγνοια. Βλάκας απ’ τη φύση του φοβάται τον άνθρωπο και ζητάει τη ζωή στη μοναξιά στον πρωτόγονο άνθρωπο…
Η ιστορία των δυο αυτών ανθρώπων ξετυλίγεται ο’ ένα τσιφλίκι όπου αναζητούν δουλειά. Εκεί θ’ αντιμετωπίσουν τη βρωμιά και τον ίδιο ανθρώπινο φόβο. Πλάθουν όλοι τους όνειρα. Ζητούν την απελευθέρωση τους. Αιώνια χαμένη πάλη. Αποζητούν το φευγιό, αιώνια ποντίκια που θέλουν να ζήσουν στις ανήλιες τρύπες τους.
Το έργο δεν το συνθέτουν ούτε η πλοκή, ούτε η αφηγηματική μαεστρία. Εκείνο όμως που ιδιαίτερα εξέχει είναι πως ο συγγραφέας του φτάνει στο στόχο του με το να περιγράφει ρεαλιστικά τον ανθρώπινο κόσμο.
Τέλος ο Τζωρτζ σκοτώνει το Λένο, το αποβλακωμένο παίδι που το προστάτευε, για ν’ αποδείξει έτσι ο συγγραφέας πως ο άνθρωπος ανοίγει νέους ορίζοντες όταν αφανίζει αυτό που λέγεται εμπόδιο και που του φράζει το δρόμο προς την επιτυχία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου