Είχε μάθει πολλά από αυτά που μπορούν να μάθουν άνθρωποι με δυνατό μυαλό κι ήταν ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος. Αυτό όμως που δεν είχε κατορθώσει να μάθει ήταν το έξης: να ‘ναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του και τη ζωή του. Έτσι ήταν ένας ανικανοποίητος άνθρωπος. Τούτο συνέβαινε κατά τα φαινόμενα, γιατί κάθε τόσο ήξερε από τα βάθη της ψυχής του (ή πίστευε πως θα μάθει) ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν άνθρωπος άλλα ένας λύκος από τη στέπα.
Για το ζήτημα αυτό θα μπορούσαν πολλοί σοφοί άνθρωποι να διαφωνήσουν αν πραγματικά ήταν ένας λύκος ή αν κάποτε, ίσως πρίν από τη γέννηση του, είχε μεταμορφωθεί σε λύκο από άνθρωπο, ή αν είχε γεννηθεί άνθρωπος, αλλά ήταν προικισμένος με ψυχή ενός λύκου της στέπας και απ’ αυτήν κατεχόταν γερά, ή αν αυτή η πίστη, πως ήταν πράγματι λύκος, ήταν απλώς μια υποβολή ή μια αρρώστια. Θα ‘ταν δυνατό λόγου χάρη, ο άνθρωπος αυτός στα παιδικά του χρόνια να ‘ταν άγριος κι ατίθασος και πολύ άταχτος κι οι δάσκαλοι του θα προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τη ζωώδη του φύση κι έτσι ακριβώς με τις ενέργειες αυτές θα συνετέλεσαν να δημιουργηθεί μέσα του αυτή η υποβολή και η πίστη του, πως στην πραγματικότητα ήταν ένα ζώο, με τη λεπτή διάκριση φυσικά πως είχε μια αγωγή κι ανθρώπινη συμπεριφορά.
Στο «Λύκο της στέπας» (1927) οι ψυχαναλυτικές εμπειρίες του Έσσε δημιουργούν την εικόνα του αρπακτικού θηρίου, για να δηλώσουν το αχαλίνωτο ορμέμφυτο και το χαοτικό στοιχείο του ανθρώπου που δεν καταφέρνει να συμβιβάσει το θεϊκό με το δαιμονικό μέρος του, τα ένστικτα με το πνεύμα, σε ένα έργο που χαρακτηρίζει ως «ένα ταξίδι στην κόλαση του εαυτού του πορεία στο χάος ενός σκοτεινιασμένου ψυχικού κόσμου». Παράλληλα, το έργο αυτό αποτελεί έντονη κριτική στην αστική κοινωνία, στην αλλοτρίωση και την υποκρισία που κυριαρχούν στο σύγχρονο πολιτισμό και άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου