«Ως την ήμερα του θανάτου του, ολίγες φορές είχαμε ξανασυναντηθεί τις περισσότερες στην οδό Σταδίου. Ο Καρυωτάκης, ο ίδιος πάντα. Φορούσε τάχα την προσωπίδα του κοινωνικού ανθρώπου; Με ανεχόταν; Ίσως. Αφότου διάβασα τις “Ελεγείες και Σάτιρες” αυτό το πιστεύω. Μιλούσαμε πάντα σοβαρά. Ποτέ αστεία. Μα και ποτέ για τίποτα το πιο εσωτερικό, το πιο θερμό, το πιο δραματικό. Ή τελευταία φορά ήταν πού τον είδα να ψάχνει μόνο στα ράφια της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ζητώντας λατινικά ρητά για την προμετωπίδα του βιβλίου του. Έπειτα έμαθα πώς αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα, όπου για λίγο διάστημα τον είχαν μεταθέσει.
— «Τι κρίμα! Θα γινόταν μεγάλος ποιητής αν δεν αυτοκτονούσε!» “Ετσι είπαν, όσοι κατά βάθος πιστεύουν (και είναι οι περισσότεροι) ότι ή Τέχνη και ειδικότερα η Ποίησις, είναι μόνον ασχολία— πράγμα ανεξάρτητο από τη ζωή.
Μα συχνά έχουν λάθος. Για έναν αληθινό ποιητή, και μάλιστα γι αντιπροσωπευτικό ποιητή, ζωή και τέχνη γίνονται ένα. Για έναν αληθινό ποιητή, το έργο του, σαρξ εκ της σαρκός του και οστούν εκ των οστών του, δεν ειν’ άλλο, παρά τυχαία — και μοιραία — έκφραση της ζωής του, όμοια μ’ όλες τις άλλες, μαζί μ’ όλες τις άλλες, σε τρόπο που η τέχνη του να είναι η ζωή του και η ζωή του να είναι η τέχνη του, μαζί ν’ αρχίζουν, μαζί να προχωρούν και μαζί να τελειώνουν.»
Τέλλος Άγρας - Για τον Κώστα Καρυωτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου