Ο Νόαμ Τσόμσκυ είναι παγκοσμίως γνωστός ως πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας και καθηγητής της γλωσσολογίας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπου διδάσκει από το 1955. Ο Τσόμσκυ έχει γράψει και διδάξει πλατιά πάνω στη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και την πολιτική. Οι προσπάθειες του Τσόμσκυ για μεγαλύτερη δημοκρατία τιμώνται παγκόσμια από κινήματα ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης. «Λουτρό αίματος — bloodbath — είναι όρος οικείος στους Αμερικανούς. Χρησιμοποιείται κοινά για την περιγραφή πράξεων βίας και τρόμου — περασμένων, σύγχρονων και μελλοντικών — εναντίον των αμάχων πληθυσμών, όταν αποδίδονται στον εχθρό και στην περίπτωση που η νίκη δεν είναι με το μέρος μας. Κατά την επίσημη π.χ. εκδοχή της βιετναμικής ιστορίας, εμείς μόνο και ο γενναιότατος σύμμαχος μας της Σαϊγκόν ορθωθήκαμε ανάμεσα στα δέκα επτά εκατομμύρια των Νοτιοβιετναμέζων και στο λουτρό αίματος που δήθεν θα προκαλούσαν οι βαρβαρικές ορδές του Β. Βιετνάμ και ό βραχίονας τους στο Νότο, οι Βιετκόγκ. Η εντύπωση που μεταδίδουν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και το κοινό τους μέτρο είναι η εντύπωση ενός ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος, από την πλευρά των Αμερικανών ιθυνόντων, απέναντι στα θύματα της «βίας». Έκαναν το κοινό να πιστεύει πως η αμερικανική πολιτική στο Βιετνάμ επιβλήθηκε κατά κάποιο τρόπο από την προσφυγή στη βία και την απειλή ενός λουτρού αίματος — από την πλευρά των άλλων.» (Ν.Τ. από την εισαγωγή)
«Η απάντηση των αμερικανών ηγετών για τα λουτρά αίματος ήταν σε στενή σχέση με την φύση των θυμάτων και των δημίων και με τις πολιτικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν από τη σφαγή και την τρομοκρατία. Στον Τρίτο Κόσμο, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες πήραν σταθερά θέση εναντίον κάθε επαναστατικής αλλαγής (revolutionary change) από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν να συγκρατήσουν τις μετααποικιακές κοινωνίες που βρίσκονταν στο δρόμο της άνεξαρτοποίησης μέσα στα όρια του «Ελεύθερου Κόσμου» χωρίς να λογαριάσουν την άνοδο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που δρούσαν στις ίδιες αυτές χώρες. Αυτός ο συντηρητικός και αντεπαναστατικός αντικειμενικός σκοπός καθόρισε την κλίμακα της αιματοχυσίας και της αποδεκτής και μη αποδεκτής βίας. Με την προοπτική αυτή, οι σφαγές στο όνομα της επανάστασης είναι κακές και αποτελούν προσφυγή στή βία, προσφυγή που θεωρείται ακατάλληλη και χονδροειδής για επίτευξη μιας κοινωνικής αλλαγής. Τέτοιες σφαγές είναι το έργο «τρομοκρατών» — η ίδια η λέξη «βία» προορίζεται συνήθως για την χρήση της δύναμης, όταν χρησιμοποιείται από στοιχεία και κινήματα τα όποια δεν εγκρίνουμε. […]» Ν.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου