Με την πρώτη κιόλας εκτενή ιστορία του, ο Καρνέζης εισάγει τους βασικούς ήρωες του βιβλίου του: τον παπά, τον καφετζή τον «Φάλαινα», πρώην αρσιβαρίστα με χρυσή καρδιά, ανοχύρωτη, τη μαία, σύζυγο του σταθμάρχη, που κρύβει μυστικά. Τον Νικηφόρο, τον καλύτερο κυνηγό που χτυπήθηκε από τον έρωτα και πλήγωσε φριχτά τις κόρες του. Τον αδίστακτο γαιοκτήμονα (αυτός φαίνεται λίγο ρετρό αλλά διασώζεται από τον σουρεαλιστικό θάνατό του). Τον ιδεαλιστή γιατρό (που αλλού είναι κουλός, αλλού όχι) που παίρνει την εκδίκησή του. Την εμπόρισσα πουλιών και την ξενοδόχα που πάσχει από αϋπνίες. Αλλά και τον κένταυρο (ναι, ναι) που διεκδικεί την αξιοπρέπειά του, και το άλογο κούρσας που το λένε «Ιστορία» και που καταλήγει σε φιλετάκια για αδαείς.
Ποιες είναι οι μικρές ατιμίες όλων αυτών; Δεν είναι τόσο οι μικροκλοπές, οι πονηριές και οι κακίες τους, οι κομπίνες των Αρχών. Είναι κυρίως η εκμετάλλευση της αθωότητας και της ανημπόριας των μεν από τους δε, και η συνωμοσία σιωπής ολονών για όλες τις ασχήμιες που διαπράττονται εκεί. Ακόμα και για τους φόνους, που αντιμετωπίζονται ως πράξεις αυτοδικίας οι οποίες φέρνουν την κάθαρση στη μικρή αυτή κοινωνία.
Ο κόσμος του Καρνέζη δεν είναι αγγελικός, αλλά δεν είναι τόσο σκάρτος όσο φαίνεται. Είναι στραβοχυμένος και στραπατσαρισμένος, κωμικοτραγικός και παρηκμασμένος, όχι όμως μίζερος. Οι ήρωές του δεν έχουν αυταπάτες, ούτε μεγάλα ιδανικά και αποδέχονται τη ζωή τους γιατί δεν γνωρίζουν πώς είναι να είσαι αλλιώς. Δεν είχαν τα περιθώρια. Ωστόσο καλλιεργούν κάποιες σπάνιες ευαισθησίες. Αυτόν τον κόσμο θα τον σαρώσει η πρόοδος «που προελαύνει σαν στρατός κατοχής» και μαζί της θα φέρει τις… μεγάλες ατιμίες. Οι κάτοικοι θα τις αναγνωρίσουν καθυστερημένα και θα αντισταθούν. Όμως μάταια. Ποιος είπε ότι ο κόσμος μας είναι όμορφος;
Γιώργος Καρνέζης - Μικρές Ατιμίες 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου