Το 1923 και 1924 ο Καζαντζάκης περιηγήθηκε τη Γερμανία και την Ιταλία. Για σαράντα μέρες έμεινε στην Ασίζη, την πολιτεία του Αγίου Φραγκίσκου, για τον οποίο έγραψε αργότερα το μυθιστόρημα «Ο Φτωχούλης του Θεού».
Ο «Φτωχούλης του Θεού» πέρασε τη ζωή του σε απόλυτη ένδεια και είχε το χάρισμα να μιλάει στα ζώα και στα πουλιά και αυτά να τον υπακούν. Το μυθιστόρημα ασχολείται με την ιδέα του υποκειμενικού πόνου και το πώς το παρελθόν μπορεί να επηρεάσει το μέλλον στην πορεία της πνευματικής εξέλιξης. Ενα άλλο θέμα που αναπτύσσεται είναι πώς όλα τα ζώντα πλάσματα (άνθρωπος, ζώα και φυτά), -περιλαμβανομένου και του Θεού- εγκλωβίζουν «ενέργεια». Έτσι δηλώνεται ότι το θείο δεν είναι η μόνη δύναμη δημιουργίας, δεν αποτελεί το σύνολο και την τελική αιτία των γεγονότων, αλλά υπάρχουν και δυνάμεις που οδηγούνται στην αυτό-έκφρασή τους. Ο Καζαντζάκης καταλήγει σε ένα είδος «πανθεϊσμού», προσεγγίζοντας το θέμα του Θεού ως εξελισσόμενου πνεύματος μέσα στον εξελισσόμενο κόσμο.
«Αγάπη κι ευλάβεια και θαμασμός για τον ήρωα και μεγαλομάρτυρα με κατείχε γράφοντας το παραμύθι ετούτο, πιο αληθινό και από την αλήθεια συχνά χοντρές στάλες δάκρυα μουντζάλωναν το χειρόγραφο συχνά ένα χέρι με μια αιώνια ανανεούμενη πληγή σα να το κάρφωσαν , σαν να το κάρφωναν αιώνια, διάνευε μπροστά μου μέσα στον αγέρα, ένιωθα ολούθε γύρα μου, όσο έγραφα, την αόρατη παρουσία. Γιατί για μένα ο Aγιος Φραγκίσκος είναι το πρότυπο του στρατευόμενου ανθρώπου, που με ακατάπαυστο σκληρότατον αγώνα κατορθώνει κι επιτελεί το ανώτατο χρέος του ανθρώπου, ανώτερο κι από την ηθική κι από την αλήθεια κι από την ωραιότητα: να μετουσιώνει την ύλη που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και να την κάνει πνέμα.» Ν.Κ.
1 σχόλιο:
Εμπεριστατωμένη άποψη, μπράβο...
Δημοσίευση σχολίου