Ο Αντίχριστος ή καλύτερα ο Άντι-Χριστιανός γράφτηκε το 1888, το τελευταίο γόνιμο έτος του Νίτσε. Ο ίδιος γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του: “Το βιβλίο αυτό ανήκει στους πολύ λίγους. Ίσως να μη ζει κανείς τέτοιος σήμερα. Μπορεί να ναι αυτοί που καταλαβαίνουν τον Ζαρατούστρα μου: Πώς θα μπορούσα να ταυτιστώ μ’εκείνους, για τους οποίους υπάρχουν ακόμη και σήμερα αυτιά που τους ακούνε; Μόνο το μεθαύριο ανήκει σε μένα. Μερικοί γεννιούνται μετά το θάνατο τους.
Γνωρίζω καλά στις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορώ να γίνω κατανοητός, και, επομένως, κατ’ ανάγκη κατανοητός. Πρέπει να ‘ναι κανείς έντιμος στα ζητήματα του πνεύματος, έντιμος μέχρι σκληρότητας για να μπορέσει να αντέξει τη σοβαρότητα μου, το πάθος μου. Πρέπει να ‘ναι κανείς εξασκημένος να ζει στα βουνά— να βλέπει κάτω του την ελεεινή, εφήμερη φλυαρία της πολιτικής και της συμφεροντολογίας των λαών. Πρέπει να ‘χει γίνει κανείς αδιάφορος, να μη ρωτά αν η αλήθεια είναι χρήσιμη ή αν μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιον… Χρειάζεται η προτίμηση που δείχνουν οι δυνατοί σε ερωτήματα, που κανείς σήμερα δεν έχει το θάρρος να αγγίξει, το θάρρος για το απαγορευμένο, ο προορισμός για τον λαβύρινθο, η πείρα των επτά μοναξιών. Καινούρια αυτιά για καινούρια μουσική. Καινούρια μάτια γ’ αυτό που βρίσκεται πιο μακριά από καθετί άλλο. Μια καινούρια συνείδηση για αλήθειες που ήταν βουβές μέχρι σήμερα. Και η θέληση να υιοθετήσουμε την οικονομία του μεγάλου στυλ: να κρατήσουμε τη δύναμη του, τον ενθουσιασμό του… Τον αυτοσεβασμό του, την αγάπη για τον εαυτό του, την απεριόριστη ελευθερία απέναντι στον εαυτό του…
Μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι αναγνώστες μου, σωστοί αναγνώστες μου- μόνο τέτοιοι προρίζονται για αναγνώστες μου: τι μ’ενδιαφέρει το υπόλοιπο; Αυτό δεν είναι παρά η ανθρωπότητα. Πρέπει να’ναι κανείς πάνω από την ανθρωπότητα σε δύναμη, σε ανωτερότητα της ψυχής —σε περιφρόνηση.” Φ.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου