Δοκίμιο του Κώστα Βάρναλη γραμμένο το 1958. Σε μια συνοπτική αναδρομή στο παρελθόν ο Βάρναλης εξετάζει την καλλιτεχνική σε σχέση με τη θρησκευτική και την ηθική αξία.
Τα γυμνά αρχαιοελληνικά αγάλματα που κοσμούσαν το στάδιο στους πρώτους ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα (1896) και οι γυμνές παραστάσεις στη “Δεύτερη παρουσία” του Μιχαήλ ‘Aγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα αλλά και οι προσπάθειες κάλυψης της γυμνότητας και στις δυο περιπτώσεις δίνουν την αφορμή για μια διαπραγμάτευση του γυμνού στην τέχνη και της σχέσης της τελευταίας με τις επιταγές της ηθικής.
Αυτό που στο διήγημα “‘Eργο Τέχνης”, αφήνεται έμμεσα να φανεί δηλώνεται ρητά στο δοκίμιο του Βάρναλη: “οι ακαλλιέργητοι άνθρωποι βλέπουνε την ανηθικότητα της Τέχνης ως ανηθικότητα. Οι φωτισμένοι και καλλιεργημένοι αισθητικά βλέπουνε και νιώθουνε την Τέχνη ως Τέχνη και τίποτες άλλο”.
«Αν πραγματικά μια Τέχνη πρέπει να ονομαστεί ανήθικη, για τον ανήθικο ρόλο που παίζει στην πνευματική και τη συναισθηματική ζωή των μαζών, είναι η Τέχνη η αντιδραστική. Αυτή που ψεύδεται, παραπλανά και συσκοτίζει τις μάζες, σε τρόπο, που να χάνουμε την αίσθηση του πραγματικού, του αληθινού, του προοδευτικού και της λευτεριάς.
Η τέτοια Τέχνη κι όταν δεν είναι άσεμνη είναι Τέχνη κακοήθης. Η καλή Τέχνη, που αναπαριστά το γυμνό, είναι ηθική, μα η κακιά Τέχνη, κι όταν σκεπάζει την ανηθικότητα, αυτή ‘ναι πρόστυχη κι ανήθικη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου